இருதயத் தாள்கள் இப்படியாய்..!

என் முதல் எழுத்துக் குழந்தைகளை

பிரசவித்த பால்ய வயதின் எல்லைகளில்

மீண்டும் ஒரு முறை சீருடை அணிந்துகொள்கிறேன்.

எழுத்துக்கள் பருவமடையாத அந்தப் பராயங்களில்

நீல நோட்டொன்றின் நடுப்பகுதியிலும்

நாட்குறிப்பேட்டின் பிடரிகளிலும் நான் போட்ட விதைகள்;

இருட்டோடு உறங்கியிருந்தால்

இன்று சூன்யமாகவே முடிந்திருப்பேன்.

காலம் தந்த உஷ்ணத்தின் அகோரங்கள,;

கருக விட்டுவிடாத நேசத்தின் நீர்த்தூறல்கள்,

வலிந்து உள்ளெடுத்த சுவாசங்கள,;

இப்படித்தான் வேர்விட்டு விரல் 

நீட்டியது என் கவிதைப்பிள்ளை!

பால்யம் பருவமாய் திரண்ட காலங்களில்

உணர்வுக்கெஞ்சலும் அறிவுக்குழப்பமும்

முகம் திருப்பிய 

முரண்பட்டு பொழுதுகளிலெல்லாம்

ஷாத்வீகமாய் என் கவிதைக்குழந்தைகளை 

அணைந்து உறங்கியதுண்டு

அந்த நாள் வெறுமைகளின் கனத்தி;ற்கு -என் 

எழுத்துக்களின் அடர்த்தியே சாட்சி!

சபைகளை தனிமையாக்கி,தனிமைகளில் சபை விரித்து

நிலைமாற்றக்கொள்கைக்குள் என்னைவசியம் 

செய்ததும் சில எரியும் எழுத்துக்களே!

வார்த்தைகள் வசப்பட்ட சில பொழுதுகளில்

பெருமிதமாய் என் ராஜ்யத்தில் கொலு கொண்டிருக்கிறேன்.

அது சிம்மாசனமாய் இல்லாத போதும்

நானே செதுக்கிய நாற்காலி என்பதால் 

நிமிர்ந்தே உட்காந்திருக்கிறேன்.

இப்போதும் 

மயிலிறகுகளை பொறுக்கும் சிறு பையனைப்போல

சிதறவிட்ட காகிதங்களையெல்லாம்

பவ்வியமாய் சேகரித்துக்கொண்டிருக்கிறேன்.

தாள் தடவியபடியே கணக்குப்பார்க்கிறேன்-நான்

தாண்டி வந்த காட்டாறுகள் எத்தனை என்று..!

நேசங்களுடன்
அ-தி-ச-யா